2007-06-16

xa que nos diron premio...

foi un gran pracer traballar con dbqpdb (eu creo que se nota e que por iso nos premiaron), e xa estamos pensando nos próximos retos aos que nos imos enfrentar xuntos. por agora, déixovos con unha representación non moi representativa, porque é un pouco complicado presentar un extracto e que se comprenda a idea do retalo en xeral, de "fiestras", a obra que nos premiaron no concurso "galicia en euskadi". a ver que vos parece!

Ao abrir a fiestra e ver, con ollos madrugadores, a construción que xurdiu da noite nas arcadas da casa das Pomas, Xosefa a solteira non pode evitar que dúas ideas formen unha encrucillada na súa imaxinación: as escenografías que creou durante tantos anos e o contraste coa despreocupación por calquera coherencia material ou formal.
Despois de dubidar por algúns segundos, decide que lle fai graza. A fiestra de pvc encravada na parede de ladrillos que tapa o arco, o horrible e característico tellado de uralita que sobresae baixo a perfecta mampostaría da antiga casa crea un efecto impoñente. Ve ao mozo veciño, o basco que se mudou hai pouco, mirar a aparición con curiosidade divertida.


Unir as súas dúas metades nun só refuxio. Levar o que tanto marca a súa aldea, as construcións desmembradas, a Santiago, que tanto a marcou a ela. Pedir silenciosamente que Santiago a siga ata onde a incerteza a leve.

Dende a fiestra da cociña, a súa fiestra da Rúa Nova, cunha cunca de te quente entre as mans que traballaron clandestinamente toda a noite, observa a Xosefa a solteira, esa muller singular, sorrir á súa gorida dende a fiestra do piso de abaixo. Observa a Urtzi volver e mirar a construción co seu humor particular.
Quitarana pronto, está segura. Pero non lle importa. A súa aportación a Santiago xa está feita. Laura deixa caer ao chan o unicornio de cristal.

2007-06-11

sarituak!

bakarrik hitz pare bat esateko hemen idazten duen hau eta dbqpdb bere kolaboratzailea sarituak izan garela! orain dela iada egun batzuk, bai, baina beti ahazten zait idaztea... emango dizuegu argitalpenaren berri! (luzerako izan daiteke...)

sólo unas palabras para deciros que la que escribe aquí y su colaborador dbqpdb hemos sido premiados! hace ya unos cuantos días, pero siempre se me olvida escribir... os mantenemos al tanto de la publicación! (y puede tardar...)

2007-06-01

la imposibilidad de comisariar un degree show (II)

(castellano más abajo)

behingoz iritxi naiz iritxi beharreko lekura, lanez, bileretaz eta erdi kontrolatutako zorakerien aste baten ondoren. badakit galdera bakarra zuen buruetan dabilela: nola lortu zuten begirak eta anak goldsmithseko interim showa komisariatzea?

ez zen erraza izan, ene lagun maiteak. gure taldean hamaika artista zeuden: david, yiorgos, vasiliki, sule, junko, masako, chris, conrad, chikako, tomomi eta ruth. hasiera batean aukeratutako gaia sainsbury’s zen, londoneko supermerkatu sare garrantzitsu bat. horrekin goldsmiths “markaren” garrantzia isladatu nahi genuen, artistengan oso pertsonalitate zehatza ezartzen saiatzen dena, unibertsitatearekin lotu ahal daitekeena, eta baita suposatutako kritikalitate bat ere(hala esan ahal da?), azkenean konformismo progre batean geratzen dena. ideia argi zegoen; nola gauzatu, aldiz, ez horrenbeste.

bilera eta eztabaida askoren ondoren, interim showa egitearen izaera bera, eromen bat izateaz gain, aurretik azaldu bezala, goldsmithsek guregandik espero zuena zela erabaki genuen. alegia, berriz ere bere barne gaituen sistematik ezin aldentzearen arauean erortzen ginen. sulerengandik iritxi zen lehen ideia, hau da, erakusketarik ez egitearena, paretak zuriz eta laranjaz margotu eta sainsbury’s hitza idaztearena. baina baziren erakutsi nahi zuten lan bat iada prestatua zuten pertsonak.

beraz davidek kontrako ideia aurkeztu zuen: egin dezagun lanez hain beteta dagoen erakusketa bat zein eskolak bultzatzen duen superprodukzioa erakutsi eta lanak banan-banan erreparaezinak egiten dituena. ggin dezagun instalazio kolektibo bat, denon lanak beraien artean nahasten dituena.

hau da emaitza, hainbat egorekin burrukatu eta gero lortutakoa. zuen iritziaren zai geratzen gara.


por fin llego a donde debía, después de una semana de trabajos, reuniones y locuras semicontroladas. sé que sólo había una pregunta en vuestra cabeza desde hace tiempo: ¿cómo consiguieron begira y ana comisariar el interim show de goldsmiths?

no fue fácil, queridas amigas. nuestro grupo contaba con once artistas: david, yiorgos, vasiliki, sule, junko, masako, chris, conrad, chikako, tomomi y ruth. el tema que habíamos elegido en un principio era sainsbury’s, que es una importante red de supermercados de londres. con ello queríamos reflejar la importancia de la “marca” goldsmiths, que intenta imprimir en sus artistas una personalidad muy concreta que sea reconocible con la universidad, y una supuesta criticalidad (¿se dice así en castellano?) que, en realidad, se queda en un conformismo progre. la idea estaba clara; cómo llevarla a cabo, no tanto.

después de muchas reuniones y debates entre tod@s, llegamos a la conclusión de que el hecho de hacer un interim show, además de una locura, como expliqué en el anterior post, era precisamente lo que goldsmiths esperaba de nosotros. es decir, que caíamos en la misma regla de no poder escapar al sistema que nos alberga. la primera idea surgió de sule, que propuso no hacer exposición, pintar las paredes de blanco y naranja y escribir la palabra sainbury’s en ellas. pero ya había personas que habían preparado un proyecto que querían exponer.

así que david propuso la idea contraria: hagamos una expo tan llena de cosas que muestre la superproducción a la que nos intenta someter la escuela, y haga que las obras sean indiscernibles independientemente. hagamos una instalación colectiva en la que todas las obras de todos se confunden unas con otras.

este es el resultado después de pelearnos con un par de egos. esperamos vuestra opinión.